Klebark Mały
Dawna nazwa: Klein Kleeberg (1939)
Historia
W 1357 r. kapituła warmińska założyła wieś pod nazwą Cleberg, której zarówno zasadźcą, jak i mieszkańcami byli Prusowie. Po wojnie polsko-krzyżackiej z lat 1519-1521 wieś odbudowywała się ze zniszczeń na swoim dawnym obszarze, ale w dwóch różnych miejscach. Ten rzeczywisty podział na dwie osobne jednostki osadnicze kapituła usankcjonowała przywilejami dla każdej z nich z 4 września 1587 r. Powstały wówczas 2 wsie: Klebark Mały i Klebark Wielki, dzieląc między siebie dotychczasowy obszar wsi po połowie, tj. po 30 łanów.
Już po wspomnianej wojnie napłynęli tu osadnicy z Mazowsza jak Jan Piłat (1521), Jan Rodzich, Marcin Pchentka z Janowca, Szymon Golemka, ale też Niklasch Lituanus (1522), Jan Tworak (1524), Marcin Sputsi (1525), Mikołaj Krajewski, zięć sołtysa (1531).
Również Mikołaj Kopernik, jako administrator kapituły warmińskiej osadził tu w 1517 r. dwóch Polaków. W 1656 r. po drugiej szwedzkiej wieś miała dwóch sołtysów i trzech chłopów, zaś 8 łanów było pustych. Po zaborze Warmii przez Prusy w 1772 r. we wsi było 123 mieszkańców, którzy posiadali 70 koni, 50 wołów, 41 krów, 70 owiec i 43 świnie. Sołtysami byli Wojciech Palmowski, który posiadał dużą pasiekę i Tomasz Waleszkowski. Istniało 9 gospodarstw czynszowych, a oprócz tego zagrodnicy – sami Polacy. W 1785 r. we wsi było 21 chałup, w 1820 r. 23 chałupy i 123 mieszkańców, w 1835 r. 26 chałup i 174 mieszkańców. W 1895 r. wieś liczyła 452 mieszkańców, a w 1939 r. 592 mieszkańców. Było wtedy 8 gospodarstw chłopskich liczących ponad 40 ha oraz jedno liczące powyżej 20 ha.
Według danych z 1935 r. we wsi zamieszkiwało 386 katolików przynależnych do parafii w Klebarku Wielkim, z których 19 uważało język polski za swój macierzysty, a 96 zarówno polski jak i niemiecki. W okresie międzywojennym 4 osoby z tej wsi należały do Związku Polaków w Niemczech.